Arnold* werkte al jaren bij zijn huidige werkgever. De werkgever roemde hem in gesprek vanwege zijn motivatie, inzet en betrokkenheid. Een harde werker. In het begin van zijn verzuimperiode was er ook nog veel contact geweest, maar de laatste maanden was het contact toch minder geworden en leek Arnold steeds apathischer te zijn.

Dat Arnold niet meer in zijn oude functie kon terugkeren was zonneklaar op basis van de FML. Dus nu was het tijd voor een arbeidsdeskundig onderzoek. “Eindelijk” verzuchtte de werkgever.

Arnold leek tijdens het onderzoek in eerste instantie helemaal niet zo gemotiveerd. Fysiek een grote stoere man van middelbare leeftijd. Maar in het gesprek inderdaad eerder apathisch. Ton ik wat doorvroeg verzuchtte Arnold “Ach, ik zit al zó lang thuis, eerlijk gezegd heb ik me wel een beetje bij de situatie neergelegd. Met mijn beperkingen en mijn leeftijd zit er ook niemand meer op mij te wachten.”

Arnold was inderdaad inmiddels bijna een jaar ziek. En we weten allemaal dat hoe langer mensen verzuimen, des te lastiger de weg terug naar de arbeidsmarkt wordt. Tijdig beoordelen wat mogelijk is voor de zieke werknemer, en daar actie op ondernemen kan de kansen op een succesvolle re-integratie aanzienlijk vergroten.

Waarom zou je, zoals in het geval van Arnold, pas ter afsluiting van het eerste ziektejaar een arbeidsdeskundig onderzoek inzetten? Dat Arnold niet meer in zijn oude functie zou terugkeren was eigenlijk vanaf het begin van zijn verzuim duidelijk geweest. 

Het getuigt van goed werkgeverschap als je dan vroegtijdig advies van een arbeidsdeskundige inwint. De kansen op ander werk (bij de eigen werkgever of elders) zijn dan aanzienlijk groter. Dat is als een vorm van goed werkgeverschap mooi voor de werkgever, maar het bespaart ook veel geld. Langdurig verzuim is nu eenmaal duur. Gedurende de 104 weken, maar ook vanwege de mogelijke premies voor de werkhervattingskas.

Voor de werknemer is er ook een financieel belang. Zeker nu voor vrijwel iedereen de kosten als en raket omhoog schieten. Dan kan 70% van het laatst verdiende loon ineens een fysiotherapeut onbereikbaar maken. Geldzorgen leiden tot stress en mentale problemen en dus steeds complexere klachten. De oplossing, herstel en weer werken, wordt dan ook steeds complexer.

Wachten tot je (bijna) aan de 52 weken zit, betekent dat je niet alleen de kansen op terugkeer naar werk kunt belemmeren. In en andere casus wilde een werknemer graag weer aan de slag, maar de bedrijfsarts had nog geen volledig beeld van de aandoening en mogelijkheden en kon dus ook nog geen prognose geven. Dan wordt het moeilijk om re-integratie in te zetten. Ook hier weer, zou wachten tot 52 weken zonde zijn. Op basis van opgevraagde medische informatie en na overleg met de bedrijfsarts heeft de werkgever voorgesteld (extra) fysiotherapie te vergoeden. Die was voor de werknemer te kostbaar geworden en leidde uiteindelijk al vrij snel tot verbetering van zijn situatie.

Zodra de bedrijfsarts een concreter advies geeft, en herstel niet op korte termijn te verwachten is, kunnen wij een arbeidsdeskundig onderzoek in te zetten. Dit hoeft dan nog geen volledig onderzoek te zijn. We zullen wel gericht advies geven, zodat de afstand tot de arbeidsmarkt zo klein als mogelijk blijft. Soms met de focus op Spoor 1 soms op Spoor 2, soms parallel, juist om de werknemer zo veel mogelijk kansen op werkhervatting te bieden.

Natuurlijk kennen we ook de bezwaren van werkgevers, vroegtijdig een arbeidsdeskundig onderzoek inzetten, kán zinloos zijn. Want wat nou als de werknemer wél herstelt? Dan is er voor niks een onderzoek ingezet. Dat klopt, het zou inderdaad kunnen. Verstandig is dus om op basis van een dossier, de persoonlijke situatie en de herstelprognose, een goede afweging te maken. En vooral om ook naar de werknemer te blijven kijken, wat heeft híj nodig om weer te gaan werken?

Maatwerk leveren en blijven meedenken met werkgever en werknemer, dat is volgens mij de manier waarop je in re-integratieland zowel werkgever en werknemer écht kunt helpen. Voor Arnold had dat ook zeker geholpen.

Wil je meer weten,of heb je bijvoorbeeld een soortgelijke situatie die je met een van onze arbeidsdeskundigen wilt bespreken, bel ons gerust op 085 – 007 4650 of stuur een email naar info@solutions-vpr.nl

Vestigingen

Solutions!vpr werkt landelijk en heeft twee eigen locaties beschikbaar, in Amsterdam en Leek (Groningen).

Naast onze eigen locaties, beschikt Solutions!vpr over een groot aantal oproep- / trainingslocaties verdeeld over het hele land.

login
Onze website maakt gebruik van cookies en daarmee vergelijkbare technieken. Klik op 'Ik ga akkoord' om toestemming te geven voor het plaatsen van cookies. Lees meer over cookies